“Is er dan misschien ook een Franstalige die Nederlands wil leren”?

Dat vroeg ik toen ik door Welkom in Utrecht werd benaderd, nadat ik mij had aangemeld voor het taalcafé van Star Lodge. Hier zitten namelijk meerdere nationaliteiten, zo hoorde ik.
Omdat ik -in een ver verleden- een jaar in Frankrijk studeerde en de taal aardig beheers, leek het me leuk om juist een Franssprekende vluchteling onze taal bij te brengen. Op dat moment was er voor de (alleen Franssprekende) Togolese Zyad geen hulp in het taalcafé.

In mei 2022 maakten we kennis en begonnen we met les 1. Na enkele lessen, vulden we de uren steeds vaker aan met praten. Gewoon zich even uiten in zijn eigen taal; dat vond hij fijn. Zyad vertelde me over zijn leven in Togo, zijn weg hiernaar toe en ook hoe hij zich voelde. Dat was zowel voor hem als voor mij speciaal. Al snel leerde ik ook zijn partner Selam kennen en hun 2-jarige zoontje Samuel; wat een lieve mensen! Ik wilde dit gezin graag verder helpen.
Als ze iets nodig hadden, probeerde ik dat te regelen en nam ik dat mee naar de wekelijkse taalles of als we afspraken om een kop thee met elkaar te drinken.

Op een dag vertelde Zyad me met veel verdriet in zijn stem dat ze diezelfde week nog moesten verhuizen naar een procedure opvang locatie in Gilze.
De auto zat propvol en daar gingen we, na een emotioneel afscheid in Utrecht waar het gezin 11 maanden had gewoond, op naar Brabant. In de tijd dat ze er zaten, bracht ik ze af en toe nog gezellig een bezoekje, soms samen met mijn man, en verder was er zeer regelmatig contact via de telefoon. Na twee maanden kreeg ik het bericht dat ze wederom moesten vertrekken. Dit keer naar Winschoten in Groningen. Groningen! Dat is ver weg. Ook dit keer stond ik dus graag voor ze klaar en reden we enkele honderden kilometers van het zuiden naar het noorden. Ik vond het fijn te zien waar ze nu terecht zouden komen.
Ze werden met een warm welkom ontvangen in de kleinschalige opvang. Dat voelde goed en daar wonen ze nu in afwachting van de verdere asielprocedure.
Helaas kan ik nu niet meer ‘even’ langs komen, maar gelukkig hebben ze het er prettig, zijn de mensen vriendelijk en ze kunnen er zelf koken, wat erg fijn is.

Deze lieve mensen zijn in een paar maanden tijd als familie geworden, voor wie ik graag klaar sta en ook zal staan, wat de toekomst hen ook brengt.

Zij zijn mij erg dankbaar voor mijn vriendschap en hulp en blij met ons contact. En ik, ik ben op mijn plaats dankbaar voor wat onze ontmoeting heeft gebracht!

Judith Vemer