“Ik ben als baby door mijn opoe onder het puin vandaan gehaald”, sprak een vrouw uit de buurt die was komen lunchen in Plan Einstein Pahud.

Ze had het met vriendinnen en azc-bewoners over hoe je geluk en pech kunt hebben met waar je wordt geboren, over oorlog en over wat de aardbevingen in Turkije en Syrië hadden aangericht. En zo kwam ze op haar eigen geschiedenis. Iemand vroeg waar haar ouders dan waren. “Zij werden gedood door die bombardementen.”

Ze werd namelijk geboren tijdens de Tweede Wereldoorlog in Rotterdam, de stad die voor een groot deel kapot werd gebombardeerd. Het bezorgde haar een moeilijke jeugd. Ze groeide op in kindertehuizen en pleeggezinnen waar ze werd mishandeld. Op haar veertiende nam ze het heft in eigen handen en liep ze weg. Uiteindelijk werd ze opgenomen door een vrouw bij wie ze kon werken voor kost en inwoning. De vrouw financierde ook een opleiding voor haar. “En daarna heb ik 40 jaar in de verpleging gewerkt”, besloot ze haar verhaal. “Met veel voldoening.”

Verlies, verdriet, draagkracht en geluk horen bij het leven van iedereen – in vele gradaties. Vroeger, nu, later. Dat hulp en steun van anderen daarbij hét grote verschil voor iemand kunnen maken, laat ook dit verhaal weer zien dat in de Huiskamer van de Pahud werd verteld in ‘zomaar’ een gesprek tussen wijk- en azc-bewoners. Laat dat meer gebeuren, het is zo belangrijk.