Dinsdagavond 30 mei was een heel mooie, bijzondere en emotionele avond op Plan Einstein Pahud. Samen met andere Utrechters en onder het genot van heerlijke hapjes hebben de bewoners van het azc de documentaire Mijn Vader, Nour en Ik gezien. Daarna was er een nagesprek en ruimte om over het verhaal en leven van Wiam Al-Zabari te praten. Woorden als ‘ik heb net mijn mooiste avond in Nederland beleefd’ en ‘dank dat jullie ons wél zien en begrijpen’ hebben ons diep geraakt.

Twintig jaar geleden vluchtte de filmmaker als tiener met zijn familie midden in de nacht weg uit Bagdad richting Nederland, waar zijn vader op hen wachtte. Inmiddels is Wiam zelf vader geworden van zoon Nour. Daarmee dringen de nooit beantwoorde vragen over zijn jeugd in Irak en hun vlucht zich heel erg op. Hij wil de onverwerkte trauma’s niet meegeven aan zijn eigen kinderen. In ‘Mijn vader, Nour en Ik doorbreekt hij het stilzwijgen over deze gevoelige thema’s en gaat hij het gesprek aan met zijn vader en moeder, broer en zusje. Hoe was hun leven in Irak? Waarom moesten ze zo nodig weg? Wat heeft de vlucht zijn vader allemaal gekost? De film laat de bevrijdende kracht zien van echte, kwetsbare gesprekken.

Wij willen Wiam Al-Zabari en de producent Een van de jongens én alle aanwezigen heel erg bedanken voor hun openhartigheid, hun mening en gedeelde emoties.